Op LinkedIn kwam een filmpje voorbij van een man in een revalidatiekliniek die bezoek kreeg van zijn paard. De tederheid tijdens deze bijzondere ontmoeting raakte me. ‘Het zou mooi zijn als dieren in alle zorginstellingen welkom zijn’, gaf ik als reactie. Een andere reactie kwam van Brigitte. Zij schreef hoe fijn zij het had gevonden om haar hond te zien tijdens haar verblijf in CWZ. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Ik nodigde Brigitte uit om haar verhaal te vertellen.
Bijna 10 jaar geleden bracht een uitstulping in de slokdarm Brigitte in grote problemen. Doordat er ’s nachts maagzuur in de longen liep, belandde ze met een dubbele longontsteking in CWZ. Een paar weken later hetzelfde verhaal. Erger nog: toen bleken de longvliezen ontstoken. ‘Ik was heel erg ziek en knapte maar niet op.’
Thuis was haar herder Falko helemaal van slag. Brigitte: ‘De hond kwam nooit boven. Maar mijn zoon hoorde ineens getrippel op de trap en vond hem op mijn kant van het bed. Hij snuffelde in de kledingkast, duidelijk op zoek naar mij. Mijn hart brak toen ik dat hoorde. Ik miste hem verschrikkelijk.’ Het gemis ontging haar kamergenoot in CWZ niet. Hij gaf haar een knuffel van een herdershond. “Toe maar, huil maar, het moet eruit”, moedigde hij haar aan.
Toen het na twee weken iets beter ging met Brigitte, nam haar man haar op een avond in een rolstoel mee naar de hoofdingang. ‘Het was na het bezoekuur en er was niemand meer. Maar wat een verrassing! Daar bij de rolstoelingang zat Falko. Dat had mijn man geregeld in overleg met een van de receptionistes. De hond mocht natuurlijk niet het ziekenhuis in, maar we konden elkaar een uurtje lang knuffelen bij de deur. Drie keer kwam hij op bezoek.’
Het contact met de hond heeft heel veel voor Brigitte betekend. ‘Het gaf me afleiding en het was rustgevend. Als je iemand mist, geeft dat een negatieve emotie. Maar dit was positief en goed voor mijn herstel. Het heeft ons allemaal geholpen. Ik knapte op, Falko stopte met naar me zoeken en mijn man putte er troost uit als hij me zag met de hond. Hij kan nog steeds niet over die periode praten, zo bang is hij geweest dat ik het niet zou redden.’
Brigitte is uiteindelijk gelukkig helemaal hersteld. Falko heeft er zijn steentje aan bijgedragen. In CWZ is de huisregel dat dieren niet binnen mogen. Alleen hulphonden zijn welkom in bepaalde situaties. Dat heeft alles te maken met de hygiëne, wat heel begrijpelijk is. Maar het gebeurt af en toe dat de beveiliging een oogje dichtknijpt bij een bijzonder verzoek zoals bij Brigitte. In goed overleg met de afdeling ziekenhuishygiëne mag er dan via een zijdeur even een kat bij zijn baasje dat op sterven ligt of een konijn op bezoek bij een doodziek kind. Het laat zien dat er oog is voor persoonlijke wensen en het welzijn van zieke mensen. Hoe mooi is dat.
Kijk bij onze patiëntenverhalen voor meer verhalen en ervaringen van patiënten.
Juliette Hoefsloot, afdeling communicatie/KMI CWZ