Vandaag, 20 november, was de landelijke ziekenhuisstaking. Daarmee vroegen de vakbonden aandacht voor het belang van een goede CAO. In CWZ werd er niet gestaakt, maar er waren volop acties.
In de ochtend deelden de raad van bestuur en het management op alle afdelingen in CWZ fruit uit met de boodschap: ‘Arbeidsvitaminen voor het mooiste beroep ter wereld!’ Van de collega’s van fysiotherapie tot het pathologisch lab en van verpleegafdeling oncologie tot kindergeneeskunde, elke afdeling werd verblijd met een fruitmand en kreeg even aandacht.
Hart voor de zorg
Veel afdelingen waren versierd met spandoeken en posters met bijvoorbeeld ‘werken in de zorg is top, alleen onze cao is flop’ en flyers met ‘hart voor de zorg’. Bij een lift was de knop naar boven voorzien van de tekst 'Salaris omhoog' en bij de knop naar beneden stond 'Werkdruk omlaag'. Zorgmedewerkers zijn dus blijkbaar ook bijzonder creatief. In de Binnenhof hingen allerlei afdelingen spandoeken op met originele teksten. Vaak met een knipoog naar hun vakgebied, soms in rijm. Op kartonnen megafoons stond de tekst ‘ik werk en verdien een goede cao’. Allemaal gaven ze uiting aan dezelfde boodschap: geef ons een betere CAO en een hoger loon.
Aandacht voor elkaar
Tussen twaalf en twee kregen patiënten en bezoekers koekjes en fruit uitgedeeld met ‘5%’ erop. De actiekraam met het actievoerend comité in blauwe hesjes werd goed bezocht. Veel medewerkers liepen rond met de sticker ‘Goede CAO = goede zorg’ op de borst of andere hartenkreten op hun shirt. In het restaurant zaten opvallend veel grote groepen, zoals de kinderartsen, te lunchen. Medewerkers namen duidelijk de tijd om eens gezamenlijk met elkaar te pauzeren. Immers, ‘aandacht voor elkaar’ was het thema van de actiedag in CWZ.
Boven verwachting
'Toch nog volop actie in het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis' kopte De Gelderlander later in de middag. SEH-verpleegkundige Michel van Megen noemt het enthousiasme waarmee collega's hun onvrede uitten 'boven verwachting'. Gedacht werd dat we als een van de weinige ziekenhuizen in Nederland nauwelijks actie zouden voeren. Er werden inderdaad geen afdelingen gesloten, operaties uitgesteld en bedden gesloten. Er was ook geen sprake van wilde acties, maar in een kalme sfeer maakten we ons punt meer dan duidelijk: ‘Al vinden wij ons werk nog zo fijn, betaling moet er wel naar zijn.’