Op 28 april verliet coronapatiënt Henk Alders (70) ons ziekenhuis. Drie weken lang lag hij op de IC, aansluitend een week op A22. Er gebeurde veel in korte tijd: ook zijn zoon en broer werden ziek. Zijn broer is hij verloren. We zochten hem thuis op in Berghem om te laten zien hoe het nu met hem gaat.
Drie tegelijk
Het begon allemaal met zijn oudere broer Frans. Die overleed op 19 maart aan het coronavirus. Henk vertelt: ‘Hij dacht dat het allemaal wel mee viel bij hem, wilde niet naar de huisarts. Twee dagen later werd het hem fataal. Niemand heeft afscheid van hem kunnen nemen’. Clazien, echtgenote van Henk, vult aan: ‘Dezelfde middag was onze zoon Giovanni aan de beurt. Hij werd opgenomen op de IC van CWZ, was drie weken in comateuze toestand, maar dat liep gelukkig goed af’.
Henk: ‘Een week later kreeg ik zelf een griepje dat in een mum van tijd heel zwaar werd. Ik kreeg geen lucht meer, had 40,9 graden koorts en kon niet eens meer zelfstandig naar het toilet.'
Voor het laatst?
Met spoed werd Henk opgenomen in Bernhoven (Uden), waar hij en zijn vrouw afscheid van elkaar namen alsof het voor het laatst was. Clazien: ‘Dat was een heftig moment, maar we hebben het toch maar gedaan, want we hadden geen idee hoe het zou aflopen’.
Na een paar dagen werd Henk overgeplaatst naar CWZ. ‘Ik weet nog dat ik heel bang was dat ik niet meer thuis zou komen. Verder kan ik me van die hele periode daarna eigenlijk niks meer herinneren.’
Dagboek
Daarom heeft Clazien van de hele periode van elke dag dat Henk was opgenomen een dagboek bijgehouden. Ze beschreef in eigen woorden wat er gebeurde, zodat Henk dat later terug kon lezen. Ook in Bernhoven en CWZ werd er iedere dag wat opgeschreven over de toestand van Henk. ‘Ik lees dat stukje bij beetje terug, sommige dingen vind ik nog te lastig. Vooral de foto’s, verschrikkelijk om mezelf zo dun en verzwakt te zien.'
Fietsen tegen de wind in
Op 28 april verliet Henk CWZ, daarna verbleef hij nog twee weken in het Zorghotel in Uden. Nu, ruim zeven weken later, merkt Henk dat hij opknapt. ‘Qua conditie zit ik nu weer op 20% van voor mijn opname. Ik vertrouw op mijn lijf en probeer zoveel mogelijk te bewegen. Soms fiets ik 12 kilometer tegen de wind in en dan ben ik niet moe’.
Wel heeft hij nog last van een klapvoet, spierpijn in de schouders en een pijnlijke elleboog. ‘Alle kracht is weg uit mijn armen. Ik kan net een flesje water tillen. Mijn spierkracht probeer ik bij de fysio weer op te bouwen. Verder ga ik naar een diëtiste om mijn gewicht weer op peil te krijgen en af en toe zie ik Carla van maatschappelijk werk. Er komt een hoop los bij mij, ook van vroeger. Aan haar kan ik gelukkig mijn verhaal kwijt.'
Goud waard
Tijdens het gesprek pinkt Henk af en toe een traantje weg. 'Mentaal en emotioneel ben ik veranderd. Er zijn zoveel dingen gebeurd in korte tijd. Uit het niets kan ik beginnen te huilen. Maar ik ben vooral heel dankbaar dat Clazien en ik er samen nog zijn. We willen iedereen die ons heeft geholpen, tijdens de opname en nu tijdens het herstel, heel erg bedanken. CWZ heeft mij alleen maar goed gedaan, meer kan ik niet zeggen, jullie zijn goud waard!'