Wat zijn de tijden veranderd! Begin jaren ‘80 had kinderarts Peter Gerrits als co-assistent 7 dagen 24 uur achter elkaar eerste hulpdienst. ‘Je moest de hele tijd beschikbaar zijn. Soms zei het afdelingshoofd: ga maar even in dat bed slapen. In die tijd was het idee: hoe harder je buffelt, hoe beter het is. Gelukkig is dat nu anders.’ Hij gaat morgen met pensioen na een CWZ-tijd van bijna 40 jaar - met kleine tussenpozen.
CWZ-gevoel
Peter Gerrits werkt sinds 1993 als kinderarts in ons ziekenhuis, maar voelt zich al veel langer CWZ’er. ‘Tijdens mijn co-schappen en mijn werk als assistent in opleiding in CWZ was dat gevoel er al. Ik heb vier jaar in het St. Annaziekenhuis in Oss gewerkt, maar heb toen voor Nijmegen gekozen.’ Het eerste jaar was extra druk omdat hij bezig was zijn proefschrift af te ronden. Een jaar later werd onze zoon geboren. ‘Ik dacht: juist nu hij klein is, wil ik van hem genieten. Dus was ik de eerste medisch specialist in CWZ die één dag in de week onbetaald verlof opnam.’
Veel boeiende functies
In de jaren erna had Peter Gerrits verschillende functies. Hij was vakgroepvoorzitter en medisch manager kindergeneeskunde, maar ook opleider. ‘Al die functies waren boeiend. Ik kreeg goed zicht op de organisatie als geheel en kon mij daardoor verder ontwikkelen.’ In zijn tijd als medisch manager was hij intensief betrokken bij de komst van de couveusesuites in 2008. ‘Dat vind ik een echt belangrijke mijlpaal. De zorg veranderde naar family-centered care, ofwel patiëntgerichte zorg. Hiermee waren we het eerste ziekenhuis in Nederland.’
Verlies van kinderen
Wat op hem de meeste indruk maakte in al die jaren, was toch altijd het verlies van kinderen. ‘Ook al doe je je uiterste best, je kunt dat helaas niet altijd voorkomen. Ik heb jarenlang twee kinderen met een ernstige stofwisselingsziekte begeleid. Met hun moeder heb ik een enorm goede band opgebouwd. Ze wist dat ze beide kinderen ging verliezen. Ik heb hen tot in het laatste traject begeleid. Dat vergeet ik nooit, zo aangrijpend.’
Kinderlongarts
Toen er subspecialisaties kwamen in het vakgebied kindergeneeskunde liet Peter Gerrits zich als kinderlongarts registreren. ‘In CWZ hebben we een aantal subspecialisaties dubbel bezet, zodat je elkaar kunt vervangen. Bovendien hebben we een intensief samenwerkingsverband met het Radboudumc. Samen met collega’s heb ik het initiatief genomen om verschillende formele samenwerkingsverbanden rond bepaalde aandoeningen op te richten. Denk aan kinderdiabetes in het KDCN en kinderlongziekten en allergie in RAACK.’
Veel vriendschappen
Peter Gerrits keek ook over de grenzen van zijn vakgebied heen. Zo was hij van 2010 tot en met 2012 voorzitter van het bestuur van de medische staf. ‘Een fantastisch leuke en boeiende periode. In een visiestuk beschreef ik toen hoe je er als medische club voor elkaar kunt zijn en hoe je elkaar kunt versterken.’ Dat resulteerde in het programma duurzame inzetbaarheid medisch specialisten. Er kwam intercollegiale coaching voor medisch specialisten, een methode die later in Santeonverband is overgenomen. Ook het mentorschap voor jonge stafleden stamt uit die tijd. En er kwam een nieuwe sollicitatieprocedure. ‘Om te voorkomen dat de banen alleen naar ‘vriendjes’ gingen, zonder dat er geselecteerd werd op bredere competenties’, aldus Peter Gerrits. Tijdens stafconferenties op de hei werkten de artsen overdag aan thema’s en in de avonduren haalden ze de banden aan met goede gesprekken, cabaret en muziek. ‘In die tijd zijn veel vriendschappen ontstaan. Ik merk dit nog altijd als ik collega’s in de wandelgangen zie: er is een groot collectief belang, waarbij het niet uitmaakt of je als arts vrijgevestigd bent of in loondienst werkt. Heel veel artsen werken vanuit een intrinsieke motivatie voor het vak en de patiënten, en niet voor het geld.’
Sterke band met huisartsen
Ook aan het contact met de huisartsen heeft Peter Gerrits een belangrijke bijdrage geleverd. Samen met huisarts Willem Bijleveld organiseerde hij een paar keer een uitwisseling, die in 2004 begon onder de naam ‘In andermans keuken’ . 80 koppels van huisartsen en specialsten liepen een dagdeel met elkaar mee. Peter: ‘Dat heeft geleid tot veel begrip voor elkaars werk. Door met elkaar mee te lopen leerden we elkaars werkomgeving kennen en respecteren. Als je elkaar bij de voornaam kent, bel je elkaar makkelijker.’ Aan het einde van de uitwisseling was er altijd een afsluitend symposium met feest, vertelt hij. ‘Dat waren hilarische avonden. Tijdens het cabaret namen we elkaar er flink tussen. Die humor heb je nodig in ons werk. Dit heeft de band met de eerste lijn enorm versterkt. Een paar jaar geleden heeft een jonger koppel de organisatie overgenomen en een vervolguitwisseling georganiseerd. Het is mooi dat het doorgaat.’
Elkaar persoonlijk kennen
Nu is het tijd om van zijn pensioen te genieten. Peter Gerrits besluit: ‘Ik kijk terug op een intensieve en fijne periode. Soms was het zwaar, maar ik heb ook veel plezier gehad. De grootte van het ziekenhuis maakt het mogelijk om elkaar persoonlijk te kennen. Dat is de kracht van CWZ. Het zijn woelige tijden met alle uitdagingen in de gezondheidszorg. Maar het ziekenhuis blijft op koers dankzij de individuele inzet en motivatie van al die echte CWZ’ers in hun eigen netwerk.'