Op 14 december is de laatste werkdag van orthopeed Epyng Hu. Hij kijkt terug op bijna 24 jaar CWZ: ‘Ik ben heel blij dat ik hier mocht werken en dit vak binnen ons ziekenhuis kon uitvoeren. Het was een grote doorlopende film met continu indrukwekkende gebeurtenissen. Maar het is ook goed dat deze op een gegeven moment afloopt.’ Epyng neemt je mee in zijn film.
Dokter worden - het begin
‘Als zoon van ouders die een Chinees restaurant hadden, kwam ik als 8-jarig jongetje aan de praat met een klant. Terwijl deze op zijn bestelling wachtte, vroeg hij mij: “Hé, hoe heet jij? Kun je goed leren? Ja? Dan moet je dokter worden!” En vanaf dat moment zat het in mijn hoofd; ik ga dokter worden.’ In de jaren die volgden twijfelde Epyng er nooit aan of dit wel ging lukken. Anderen maakten zich druk of ze wel ingeloot zouden worden. Epyng niet, want: hij zou dokter worden.
‘Tijdens mijn studie medicijnen, met veel theorie, was ik wel even bang dat ik de verkeerde keuze had gemaakt hoor. Het klopte helemaal niet met wat ik in mijn hoofd had qua ‘dokter zijn’. Ik zou er toch voor zorgen dat ik mensen beter kon maken? Ik zag het niet. Totdat ik coschappen moest lopen en een keertje mee mocht met de orthopeed. We gingen bij een patiënt ‘een nieuwe heup erin zetten’. Collega’s in het groen maakten op de operatiekamer (OK) de wond open, en de nieuwe heup ging erin. Ik vond het echt heel mooi en indrukwekkend en dacht: dit ga ik doen!’ En zo geschiedde.
‘Veel mensen denken dat ik als orthopedisch chirurg vooral een timmerman ben, maar dat is maar een deel van mijn werk. Ongeveer de helft van de tijd sta ik op de OK, maar het belangrijke voorwerk doe je op de polikliniek. Wat is er precies aan de hand, past het wel bij deze persoon om te opereren of is er een alternatief? Het typische van mijn vak is dat je snel tot een diagnose komt en snel een behandeling kunt instellen, die je vervolgens ook helemaal zelf kunt uitvoeren. Tot op de dag van vandaag ben blij dat ik de keuze heb gemaakt om orthopeed te worden, het past gewoon heel goed bij mij.’
De maatschap en het Calimero-gevoel
‘Als orthopeed maak ik deel uit van de maatschap orthopedie. In 2000 waren er slechts 3 leden (nu zijn dit er 8). We hadden last van een “Calimero-gevoel” en moesten ons staande houden tussen het veel grotere Radboudumc en de Sint Maartenskliniek. Door hard aan onze kwaliteit en naamsbekendheid te werken, slaagden we erin om steeds groter te worden. Wat onder andere bijdroeg aan onze groei, was de unieke service die we leverden met een speciaal sportspreekuur, íedere maandagochtend, en de ontwikkeling van het “Schoudercentrum Nijmegen”. We werden de belangrijkste aanbieder van orthopedische zorg voor de inwoners uit Nijmegen en omstreken en zetten daarmee CWZ orthopedie in deze regio meer op de kaart.’
Alles is veranderd of toch niet? Van 2000 tot nu.
‘In de loop der jaren is alles binnen de orthopedie veranderd. Actief zetten we ons in om de patiëntenzorg te verbeteren. We streven naar meer snelheid in de behandeling en kortere duur van de opnames en revalidatie, uiteraard met behoud van kwaliteit. Dat was al zo al in 2000, toen we het Joint Care programma invoerden en we de ligduur terugbrachten naar 5 dagen voor patiënten met nieuwe heupen en knieën. Nu moet je daarom lachen, want dat kan nu zelfs in dagbehandeling worden uitgevoerd. Mooi om te zien dat we nu zover zijn.’
‘Daarna werkten we in CWZ het Collum Care programma uit, waardoor ook het zorgproces voor patiënten met een gebroken heup een stuk efficiënter werd. Dit hebben we uitgerold naar veel andere ziekenhuizen in Nederland. Zeker iets waar we trots op zijn.’
‘Met veel patiënten had ik heel prettig contact. Soms zag ik ze vaker terugkomen, maar meestal niet omdat ze genezen waren. Vroeger was ik als arts de enige bron van informatie. Wat me opvalt, is dat mensen in de huidige tijd meer kennis hebben door de komst van internet. Patiënten zijn daardoor ook mondiger geworden. Dat geeft een andere dynamiek in de spreekkamer.’
“Er zijn mensen die 2 schouders, 2 heupen en 1 knie van mij hebben. Ze kunnen hun leven daarmee beter leven. Het is fijn dat ik daarin heb kunnen bijdragen.”
‘Gelukkig kom ik uit de tijd dat je als orthopeed alles moest kunnen en daar heb ik ook altijd hard aan gewerkt. Nu word je opgeleid als deelspecialist en richt je je op 2 of 3 aandachtsgebieden. Hierdoor verdwijnt langzaam ‘de algemeen orthopeed’. Sinds de eerste dag van mijn opleiding zijn mijn werkzaamheden niet wezenlijk anders geworden. Het enige wat verandert, is dat je super ervaren wordt en meegaat in de ontwikkelingen, je blijft tenslotte leren.’
Gemis?
‘Als je me vraagt of ik mijn werk ga missen, dan is het antwoord “nee”. Weet je waarom? Gesprekken voeren over de klachten, lasten en pijn die mensen hebben is niet altijd fijn en soms ook zwaar. Opereren ga ik ook niet missen. Thuis kan ik namelijk met veel plezier verder met mijn hobby en volop zagen en timmeren. En dan mag ik wel een foutje maken ;-). Daarnaast ben ik mantelzorger voor mijn vader. Dus het zorgen voor mensen stopt ook niet. Het krijgt nu alleen een andere vorm’.
‘De collega’s, die ga ik wél missen. Je werkt hier met zoveel aardige mensen samen. Je praat en deelt veel met elkaar dus je kunt je wel voorstellen dat ik na al die jaren aan veel mensen gehecht ben geraakt.’
Bedankt
‘CWZ was een fijne werkplek al die tijd, met een goede open sfeer en korte lijnen onderling. Uiteraard heb ik met patiënten ook veel bijzondere dingen meegemaakt. Maar als ik één ding zou moeten noemen, dan doe ik de rest te kort. Het is echt een combinatie van alles waardoor ik nu zo tevreden afscheid kan nemen.’
‘Borg Leijtens is mijn opvolger. Hij is jong, enthousiast en een goede orthopeed. Mijn patiënten kunnen met een gerust hart hun vertrouwen blijven houden in mijn collega’s en het hele orthopedische team! Bedankt voor alles.’