Sinds februari heeft ze geen vaste kantoorruimte meer in CWZ. De enige overgebleven zuster in ons ziekenhuis, zuster Vincentia (94), heeft haar werkplek op de A-laag in CWZ opgeruimd. ‘Maar ik neem geen afscheid hoor, ik bezoek nog regelmatig patiënten in het ziekenhuis alleen dan zonder uniform.’
Zusters
Op 22 april 1926 arriveerden in Nijmegen tien religieuzen van de congregatie (kloostergemeenschap) van de liefdezusters van de Heilige Carolus Borromeus in het nieuwe ziekenhuis aan de Sint Annastraat om zich hier te gaan wijden aan de verpleging van zieken. In 1951 waren de zusters met z’n honderdtwintigen. Vandaag de dag is er nog maar één zuster overgebleven: zuster Vincentia. Een tijdperk is voorbij, want ook zij heeft haar vaste kantoorruimte in CWZ leeggeruimd.
Bep Faase
In 1924 werd zuster Vincentia geboren in het Noord-Hollandse Anna Paulowna met de naam Bep Faase. Bep komt uit een groot gezin van acht kinderen. Bep ging in 1948 het klooster in. Ze was toen bijna 24 jaar oud. Dat had ze niet zo gepland. ‘Ik wilde eigenlijk altijd een gezin met 12 kinderen. De broer van mijn vader had 13 kinderen. Ik vond het altijd zo leuk als we daar naartoe gingen. Ik ging er met plezier heen. Maar toen kwam het klooster op mijn pad. Dat voelde als mijn roeping. Ik kwam in contact met de Zusters onder de Bogen in Maastricht en ben ingetreden bij de congregatie. In 1955 deed ik mijn eeuwige gelofte.’ In het klooster kreeg ze de naam zuster Vincentia en kwam ze erachter wat ze wilde gaan doen in haar leven. 'Ik wilde verpleegster worden. Maar dan wel eentje met heel veel bloed.'
Canisius Ziekenhuis
Ze begon in een kindertehuis, waarna ze haar opleiding voor verpleegster volgde in het ziekenhuis in Zwolle. Vervolgens is ze overgeplaatst naar het ziekenhuis in Hilversum, waar ze haar opleiding afrondde. In Breda begon ze aan de opleiding Kraamkunde. Uiteindelijk kreeg ze van de overste te horen dat ze naar Nijmegen moest, naar het Canisius Ziekenhuis, het huidige CWZ. Het was toen 1966. Ze werd hoofdverpleegkundige van de afdeling chirurgie. Ik stond op de afdeling bekend als streng, maar verpleegsters zeiden wel; ‘streng ja, maar ik heb nog nooit zoveel geleerd.’
'Wees er voor de patiënt, probeer klaar te staan voor ieder die op je weg komt.' ~ zuster Vincentia ~
Vroeger
Zuster Vincentia heeft door de jaren heen heel wat meegemaakt. Bijzondere, opmerkelijke maar ook grappige gebeurtenissen. Ze vertelt er voluit over. 'Er zijn zoveel verhalen, ik weet niet eens waar ik moet beginnen', aldus zuster Vincentia.
Liefde
Toen ik nog jong was, en nog geen zuster, was ik verliefd op Gerard. Tot mijn verdriet trouwde hij met Liesje. Mijn moeder vertelde later dat Liesje ernstig ziek was en ik dacht nog: ‘Zie je wel, Gerard is van mij….!' Ik wilde het wel van de daken schreeuwen, en toch is Gerard later getrouwd met een andere vrouw. Een aantal jaar later werd ik overgeplaatst naar de kraamafdeling in Hilversum. De eerste baby die ik daar pakte om aan te leggen, was van Gerard en zijn nieuwe vrouw. Dat is toch zo apart, dat zoiets weer op je pad blijft komen. Maar de roeping blijft, hoor!'
Taxiritje
'Ik zat laatst in de Binnenhof, en iemand sprak mij aan. U bent toch van afdeling 4?, vroeg iemand. Dat was een oud manneke, hij moest heel lang geleden voor een scan naar Venlo worden gebracht. Ik begeleidde hem toen, in een taxi, naar het ziekenhuis. De patiënt zei op de heenweg dat hij moest plassen. Dus wij stopten. We reden toevallig net door een bos, stopten even. De patiënt wilde zelf wel uitstappen. Hij zag alleen de berm niet en kukelt zo naar beneden, die berm in. Op zich niks aan de hand, dus wij weer verder. Nadat de patiënt een scan had laten maken in het ziekenhuis in Venlo, reden we weer terug naar Nijmegen. Maar onderweg moest de beste man poepen! Ik had alleen geen wc-papiertje bij me, ik was hier natuurlijk niet op berekend. U zult even moeten wachten, meneer, we zijn nu in Malden dus ik vraag wel even bij een boerderijtje of u naar het toilet mag. Maar het was al te laat, de hele auto zat onder…. De chauffeur zegt vervolgens dat hij zo niet meer verder rijdt, omdat de taxi helemaal naar poep stinkt.'Bel maar een ambulance.' Na veel moeite en een goed gesprek wilde hij ons toch afzetten bij het ziekenhuis. Ik had gelukkig van de boerin, waar we gestopt waren, wat handdoeken, doekjes en washandjes meegekregen. Ze hoefde er niks van terug. Na het hele voorval belde ik, enige tijd later, naar de taxicentrale, om te vragen hoe het was afgelopen met de in poep besmeurde taxi. ‘Och, zegt hij, dat hoort bij het vak.’ De taxichauffeur had toen van zijn baas zelf zijn vieze auto moeten schoonmaken.'
U bent het!
Zuster Vincentia heeft ook bijzondere, onverklaarbare ervaringen gehad. Noem het voorgevoel of een openbaring. Zo liep ze een keer in het ziekenhuis, en er komt een jongeman naar haar toe. Later bleek het de nieuwe dominee te zijn. 'En u bent het!' zegt deze man. Ik zeg: 'Pardon, ik ken u niet.' U bent het!, zegt hij nogmaals. De meneer vraagt of ik even wil meelopen. Even laten vertelt hij dat ie in een zwart gat had gezeten en in een hele diepe tunnel heeft gezeten. Aan het eind van de tunnel stond een zuster in witte kleding. En dat was ik, volgens hem. 'Je komt eruit, had ik blijkbaar gezegd, en niets bleek minder waar. We zijn nog altijd bevriend. Jaren laten kreeg deze dominee nogmaals een visioen en belde me op. Hij zegt: 'Nu zit jij in de puree hè? Jij weet niet waar je moet wonen.' Ik had inderdaad even geen vaste woonplaats, en logeerde bij andere mensen. Ik zeg: 'hoe weet jij dat dan?' Hij had het blijkbaar weer aangevoeld.'
Honderd jaar
Sommige mensen zijn overtuigd dat zuster Vincentia wel 100 jaar wordt. Zelf is ze daar niet zo zeker van. Zo was ze er in maart vorig jaar nog slecht aan toe. Ze had last van haar longen en een lekkende hartklep. Dat laatste bleek achteraf gelukkig mee te vallen. ‘Ik hoop dat er nog een hoop mooie jaren voor mij gaan komen, maar daar heb je zelf uiteindelijk niet zoveel over te zeggen. Ik ben tevreden met mijn leven. Dankbaar. En ik denk dat mijn moeder het fijn zou hebben gevonden wat ik allemaal heb gedaan.’
'Dank voor alle vriendschap die ik in het ziekenhuis heb mogen ontvangen.'
~ zuster Vincentia ~
Zuster Vincentia neemt geen officieel afscheid van CWZ. Wilt u haar toch graag een berichtje sturen? Mail dit dan naar communicatie@cwz.nl. De afdeling communicatie zorgt ervoor dat het bij haar terecht komt.