Frank belandde op de intensive care in Arnhem, werd daar in coma gebracht en toen overgeplaatst naar de IC van CWZ. Antoinette vertelt: 'Het was onwerkelijk. Al die slangen en piepjes van de apparatuur. Eerst lag Frank op de rug, maar het ging steeds slechter. Toen is hij op de buik gelegd, zodat zijn longen meer zuurstof kregen. Zijn hoofd zwelde op en zijn ogen puilden uit. Dat was een heel naar gezicht.’
In een roes
Elke ochtend belde Antoinette om zeven uur de afdeling, ’s middags kwam ze naar CWZ en ’s avonds belde ze weer op. Vanwege corona mochten Franks kinderen van 13 en 16 aanvankelijk niet op bezoek komen. 'Ik werd goed te woord gestaan en de informatie was prima, maar ik voelde me ontzettend machteloos en alleen. Als partner leef je in een roes. Je bent niet helemaal aanwezig. Er zijn dagen geweest dat ik huilend binnenkwam en huilend vertrok. Dan liet de verpleging me maar. Andere keren vond ik het fijn als ze aan me vroegen hoe het met mij was.’
Nog niet klaar in het aardse
Tijdens zijn coma overkwam Frank iets bijzonders. ‘Ik zag een heel helder licht aan het einde van een tunnel, waar een flinke aantrekkingskracht vanuit ging. Terwijl ik ernaar keek, vroeg een voor mij onbekende stem: je mag zelf weten wat je doet. Je mag aan deze kant komen of je blijft in het aardse. Ik zei tegen de stem dat ik mijn drie vrouwen niet kwijt wilde (mijn liefje en twee dochters) en dat ik nog niet klaar was hier in het aardse. De stem vertelde me dat mijn keuze prima was en dat ik kon blijven. Het was een korte, maar heel bijzondere ervaring.’
Reset
Na 12 dagen werd Frank wakker. ‘Ik kende niemand meer en halluncineerde dat ik me misdragen had in het ziekenhuis en in een vliegtuig op weg was naar de Cariben. Ik ben helemaal niet van de complottheorieën, maar door de hallucinaties dacht ik dat ze me wilden doden met een spuit. Het lijkt me lastig voor verpleegkundigen om je voor te stellen hoe dat voelt.’
Elke verpleegkundige was belangrijk voor Frank, maar Cliff sprong eruit. ‘Hij gaf me een mentale duw in de rug. Door hem kon ik resetten. Ik besloot dat ik uit deze situatie wilde komen. In visualisaties stelde ik me voor dat ik thuis aan de keukentafel zat met vrienden en familie en dat ik weer aan het schilderen was. Dat heeft me geholpen.’ Van de fysiotherapeut kreeg hij een goede tip, waaraan hij ook thuis veel heeft gehad: ‘Zoek de grens op, maar ga daar niet overheen.’
'Ik zag een heel helder licht aan het einde van een tunnel, waar een flinke aantrekkingskracht vanuit ging.'- Frank Oude Weernink
Aanraken
Antoinette: ‘Ik had een sterke behoefte om Frank aan te raken, ook al mocht dat eigenlijk niet vanwege corona. Niet bepaald uitnodigend met al die slangen aan zijn lijf, maar het lichamelijk contact was fijn. Het was goed om als familie betrokken te worden bij de zorg voor Frank, want wij kennen hem het best. Artsen en verpleegkundigen zien een IC-patiënt door zijn ziekte anders dan de mens die hij eigenlijk is.’ Met kerst mochten de kinderen door de omstandigheden voor het eerst op bezoek komen. Antoinette: ‘Ik heb hen goed kunnen voorbereiden zoals in de folder stond. Het was bizar om zo kerst te vieren.’
Rondje ziekenhuis
Na 12 dagen verhuisde Frank naar de gewone verpleegafdeling. ‘Dat vond ik een hele verbetering, al wilde ik nog veel liever naar huis. De dames die me ophaalden hebben eerst een rondje ziekenhuis gedaan, omdat ze wisten dat ik in slaap was binnengekomen in CWZ. Erg leuk dat ze dat aanboden.’ Ook op de verpleegafdeling werd hij heel goed in de gaten gehouden, vertelt Frank. 'Ik kreeg er bezoek van een IC-verpleegkundige en mocht na 5 dagen naar huis. Na 3 maanden hadden we een gesprek op de nazorgpoli van de IC en kon ik terug naar de afdeling voor een kijkje. Dat was pittig, maar wel goed.’
Raketje
Frank vindt dat hij geluk heeft gehad met de revalidatie. ‘Mijn lichaam is mijn tempel. Ik ben nog misselijk zodra ik buk en mijn reuk is kapot, maar verder heb ik geen klachten meer. Na 3 maanden stond ik weer voor de klas en had ik mijn sociale leven terug. Als ik mijn leven nu een cijfer moet geven, is het een 9. Ik vond de zorg in CWZ heel fijn. Er is goed naar me geluisterd. Ik ben dankbaar: mede dankzij jullie ben ik eruit gekomen.’
Nog steeds eet Frank elke dag een raketje. Dan denkt hij aan het eerste waterijsje dat hij in CWZ kreeg na zijn coma en herinnert hij zich de grote opluchting dat hij dat ijsje nog kon proeven.
Oktober 2022
Dit verhaal werd opgetekend tijdens een spiegelbijeenkomst van de IC, waar patiënten aan zorgverleners vertelden hoe zij de zorg hebben beleefd.