Kalm
Wies: ‘Ik stond de ramen te zemen toen ik pijn kreeg onder het borstbeen. Spierpijn dacht ik eerst, maar het werd steeds erger. Op een gegeven moment kon ik het niet meer houden van de pijn en heb ik de huisarts gebeld. Ik kon meteen langskomen. De dokter dacht aan een longembolie. Hij belde direct CWZ en ik mijn dochter.’ Dochter Patricia: ‘Mijn moeder zei: “Ik heb niks hoor, maar wil je me toch naar de spoedeisende hulp rijden?” Toen ik bij haar thuis kwam, was ze heel kalm. Ik moest maar rustig doen, want we hadden alle tijd, zei ze. Een toilettas hoefde niet mee. Ze was niet van plan om in het ziekenhuis blijven. In de auto merkte ik hoeveel pijn ze had. “Doe voorzichtig!”, riep ze bij elke drempel.’
Thermometer
Op de spoedeisende hulp werden meteen allerlei onderzoeken in gang gezet. Wies bleef er nuchter onder. ‘Het was heel gezellig daar. We hebben ons geen moment verveeld. We vonden iedereen aardig en het ging allemaal heel snel.’ Patricia, die fotograaf is en direct van haar werk kwam, vroeg of ze foto’s mocht maken. Dat mocht. Van de 3,5 uur dat ze binnen waren, herinnert ze zich een fijne sfeer met veel humor: ‘Vroeg de verpleegkundige: “Heeft u koorts?” Zei mijn moeder: “Nee, ik heb geen thermometer”. “Nou dan heeft u geen koorts”, was het droge antwoord.’
Plekje op de long
Gelukkig was er geen sprake van een longembolie, maar er zat wel een plekje op de linkerlong. Wies: ‘Zo gaat dat dus als je oud bent: je gaat voor het ene het ziekenhuis binnen en je komt er voor iets anders uit.’ Er volgde een PET-CT scan. Patricia: ‘We kregen te horen dat de kans op kanker 70% was, maar het zag er ingekapseld uit en er waren geen uitzaaiingen. Het leek dus niet zorgelijk. Er waren twee opties: bestralen zonder onderzoek van het weefsel of een operatie met daarna laboratoriumonderzoek. Dat laatste had als voordeel dat we precies zouden weten wat het was.’ Wies koos voor de operatie: ‘Het is wat het is. Ik ben heel makkelijk in die dingen, er tegenin gaan heeft geen zin. Gelukkig heb ik geen laptop waarmee ik alles kan opzoeken. Van al die informatie word je juist ziek.’
'Ik heb niks hoor, maar wil je me toch naar de spoedeisende hulp rijden?'- Wies
Veel schik
Een paar dagen later kon Wies al terecht voor de ingreep. Maar het zat niet mee. Daags ervoor werd de operatie afgezegd omdat de chirurg corona had en bij de volgende afspraak, bleek ze zelf corona te hebben en moest ze weer drie weken wachten. ‘Dat waren rotte dagen’, vertelt Wies. ‘Dan ga je aan de kanker denken en voor je het weet, groeit het uit je oren. Ik had ook nog steeds wat pijn.’
De operatie verliep uitstekend. Er werd een tumor van 1,5 centimeter weggehaald en naar de patholoog gestuurd. Wies moest 2 nachten blijven en had al die tijd ‘veel schik met de verpleegsters’. ‘Ik lag alleen op een kamer en de deur mocht open blijven, want ik was erg bang. Ik kon het bed niet uit omdat ik aan allerlei slangen lag. Vanwege dupuytren (knobbels) in mijn handpalm kan ik geen beker zonder oor vasthouden, dus is de roomservice-medewerker in alle kasten gaan zoeken naar een beker mét oor. Zo lief!’
Controle scan
Eenmaal thuis bleek de uitslag goed en ging het leventje weer zijn gangetje. ‘Ik heb COPD en ben dus altijd wat benauwd, maar het was niet erger dan anders. Ook de pijn was weg.’ Patricia: ‘Mijn moeder moest 28 dagen lang na de operatie spuiten tegen trombose. Dat deed ze zelf. Ik vond het maar eng, zelf vond ze het niets voorstellen.’
Na zes maanden was er ter controle weer een CT-scan. Wies: ‘De week ervoor ging ik ineens denken of het wel goed was. Mijn moeder en al mijn zusjes hebben kanker gekregen, dus die gedachte is niet zo raar. Maar het zag er allemaal goed uit. Ook nu weer was iedereen aardig en verliep alles soepel en op tijd.’
Alleen zorg als het nodig is
Toevallig had ze diezelfde week ook een gesprek met de maag-darm-leverarts in CWZ, vertelt Wies. ‘Vijf jaar geleden zijn er darmpoliepen weggehaald. Nu wilde deze dokter weten of ik weer een darmonderzoek wilde. Ik heb gezegd dat ik dat niet nodig vind op mijn leeftijd.’ Patricia: ‘In onze samenleving stellen mensen nogal eens hoge eisen. Wij vinden dat je niet alle zorg die wordt aangeboden hoeft aan te nemen. Alleen als het écht nodig is. Toen de dokter afgelopen jaar dacht aan een gevaarlijke longembolie was het fijn dat mijn moeder meteen terecht kon in het ziekenhuis.’ ‘Al met al ben ik heel positief over de zorg in CWZ’, besluit Wies.
Januari 2023